Dat zeiden ze vroeger, maar eigenlijk is dat nog steeds wel een beetje het geval. En tegenwoordig lijkt het haast nog wel iets extremer te zijn met al die posts op Instagram, FB, Twitter en ik weet niet wat voor sites meer. Ik wil in deze blog even terug naar de basis. Naar waarom we eigenlijk schrijven, nu, tegenwoordig, maar ook waarom we dat vroeger deden èn ik zal een stukje schrijven over een nieuw aanbod van dit najaar!

Wat ik een grappig gegeven vind, wat ik jaren geleden ergens in een boek tegenkwam, is dat van oudsher mannen degenen waren die dagboeken bijhielden… Op hun veldtochten, ver weg van huis en haard, schreven ze in een waarschijnlijk in leer gebundeld boek voor zichzelf en voor de thuisblijvers. Misschien al wel met een kroontjespen met inkt, wellicht met een ganzenveer, maar geschreven werd er! Over vriend en vijand. Openlijk of in codetaal, voor anderen of juist om zelf grip te blijven houden op de dagen, weken en maanden ver weg van huis. Om grip proberen te houden op een situatie waarop ze niet altijd grip hadden. Je had immers tijdens al die veldslagen niet in de hand of je de volgende dag inderdaad nog in staat was om te schrijven, verder te reizen of om jouw soep te eten. Iedere veldslag kon maar zo de laatste zijn… Het schrijven gaf hen een zekere invulling van de dag, maar zorgde ook voor een zekere logica in hun bestaan. Belangrijke zaken werden opgetekend, zodat naderhand precies te herleiden was, wat er wanneer gebeurd was.

Een bekend voorbeeld hiervan is natuurlijk de bijbel, met al z’n verhalen en vertellingen verteld of opgetekend door mensen die het bijwoonden. Sommigen groots, sommigen sober, sommige met heel veel symboliek en beeldtaal. Voor elk wat wils zou je kunnen zeggen. Verhalen zijn zo oud als de mensheid. Sagen, legenden, sprookjes voor jong en oud.

Al eens eerder noemde ik dat het beeldende verhaal oer- en oeroud is. Hieraan werden vervolgens symbolen die voor letters gingen staan toegevoegd en zo kon de mens zich steeds beter en duidelijker uitdrukken. Het leek even alsof de beeldtaal wat meer op de achtergrond zou raken, maar toch zie je, (juist tegenwoordig met ons berichtenverkeer met allerlei gezichtjes en poppetjes erbij) dat het niet helemaal uit zwang is geraakt.

Terug naar die mannelijke dagboeken en ganzenveren.
In die tijd schreven voornamelijk vooraanstaande mensen. Mensen van adel, mensen uit de geestelijkheid; mensen die zeg maar echt iets te zeggen hadden. Gelukkig is daar nu precies een groot verschil met tegenwoordig. Hoewel we vanuit de overheid weleens moppers krijgen over de mate waarin menig Nederlander de Nederlandse taal beheerst, zijn we voor het overgrote gedeelte allemaal bevoorrecht om ons te kunnen en mogen uitdrukken met taal.

We kunnen onze mening laten horen. Lezen in de krant of in een tijdschrift en hier en daar kunnen we zelfs een reactie sturen op het gelezene. Een mooie vooruitgang als je het mij vraagt. De vraag wordt ons wel eens gesteld wat nu eigenlijk echt nieuws is, wat fake-nieuws is en daarover nadenkend is het sowieso de vraag wat je tegenwoordig nog zou moeten willen lezen. Wat heeft echt meerwaarde, waar kun je als mens mee verder? Wat is voedend? En wat is alleen maar verdoezelend? (Lees: interessant op het eerste gezicht, maar biedt je geen verdere diepgang of mooie inzichten.) Gelukkig kan en mag iedereen dat hier in Nederland voor zichzelf bepalen.

Maar dan, waar ik heen wil met mijn blog:

Ieder persoon bezit een verhaal, een boodschap, droom of een zin die verteld mag worden! *

(* Mits deze hoofdpersoon dit prettig vindt uiteraard. Onlangs werd een ouder echtpaar bezocht door de burgemeester om hen te feliciteren met hun huwelijksjubileum en nadat ze koffie met hem hadden gedronken vertelden ze hem dat ze het waardeerden dat hij hen bezocht, maar dat niet hun hele hebben en houden in de krant hoefde. Een mooie tegenhanger van alle ‘selfies’ en Insta-proof foto’s en andere zaken vond ik zelf 😊, maar daarover misschien later meer.)

Tijdens mijn therapieën is dit, deze rode draad van iemands leven, iemands levensverhaal en levensloop iets waardoor ik mij laat inspireren. Iemand is door schade en schande, of door ups-en-downs groot geworden en juist daardoor geworden wie hij of zij nu is. Vaak zitten er in deze levensloop hele mooie en rake levenslessen en boodschappen die prachtig ingezet kunnen worden in het verdere proces van de therapie, maar beter nog, in de verdere levensloop.

Onlangs kwam ik in contact met een hele mooie methode die ingezet kan worden tijdens Beeldende Therapie, die ervan uitgaat dat een cliënt zelf het allerbeste weet wat hem of haar zou kunnen helpen. Daar vertrouw ik als therapeut dan ook ‘blind’ op. Ik mag jou helpen jou-zelf te helpen!

Naast het geven van les op basisscholen of therapieën in mijn praktijk, bied ik daarom dit najaar een 3-delige workshop aan op het gebied van schrijven. De titel van de workshop is:

Schrijf jouw eigen Sprookje!

En het is aan mij om de setting zo aan te kleden, dat jij inderdaad in de schrijf- en onderzoekstand komt, om jouw eigen Sprookje, jouw eigen Levensverhaal (in het kort) te kunnen noteren!

Het lijkt mij leuk om dit tijdens deze laatste, steeds donker wordende, druilerige maanden van 2019 te doen. (Waarschijnlijk 1 avond in oktober, twee avonden in november, maar data volgt nog!)

Bij voorkeur in een groep van zo’n 3,4 personen.

Het is fijn als je enige schrijfervaring hebt, maar het is geen must.

Tijdens de workshop wil ik je vragen om zelf pen en papier
(of een laptop) mee te nemen, zodat we gelijk praktisch aan de slag kunnen!

Waar zeg je ja tegen als je je opgeeft?!
3 inspirerende en verdiepende avonden van zo’n 2 à 2,5 uur.
85,- euro per persoon.
(Inclusief koffie, thee, lekkers)
Persoonlijke begeleiding en inspiratie tijdens het schrijven


En dan nu… de grote vraag:

Durf jij jouw pen in de inkt te dopen?

Want..
Wie schrijft, die blijft!!

Welkom ben je in ieder geval bij The Tree Therapie 😊
(ook tijdens de week van de Vaktherapie, zie Agenda & Nieuws)

Vriendelijke groet,
Gerie de Weerd-de Boer.