De herfst is een bijzonder jaargetijde. Hardvochtige, striemende regen of juist heerlijk warme, bijna zomerse dagen met bladeren in een heel scala aan kleuren van geel tot oranje naar groen, bruin of soms zelf paars. Dagen om je nog even heerlijk aan te warmen, maar ook dagen om alvast voorzichtig een beetje naar binnen te keren. Zoals de herfst dat van ons vraagt. Klaarmaken voor de koude winter, zorgen dat overbodige dingen losgelaten kunnen worden en zorgen dat alles oké is in het lijf om de winter goed door te komen. De dieren maken een verzameling aan eten, vliegen naar warmere oorden en wij mensen? Wij draven gewoon door van agendapunt naar agendapunt en van deadline naar deadline. Of toch niet? 

Zelf probeer ik de laatste (warme) zonnestralen zoveel mogelijk mee te pikken en moet ik stiekem glimlachen als ik zie hoeveel grote en kleine kinderen zich verzamelen onder de grote oude kastanjeboom bij ons een eindje verderop om wilde kastanjes te zoeken (ook wel Paardenkastanje genoemd). Jaszakken en tasjes vol met die ruwe bolsters en hun rondere pitten. Zelf verzamelde ik er ook al een heleboel met onze kinderen en een buurmeisje voor een herfstbak, maar ook om op school mee te kunnen knutselen. Met een beetje fantasie (èn veel goede lijm) kun je er zo een aantal bosbewoners mee maken. 

Ook de eeuwenoude rode paddenstoel, beter bekend als de vliegenzwam, spreekt tot de verbeelding als ze met hun mooie knalrode hoedjes boven het gras uitpiepen, beschut door een dikke boom of stiekem ergens in de wal van een sloot. Ik vergeet nooit dat we een boswandeling maakten met een paar van onze buurjongetjes en dat ze niet in kabouters geloofden. Nee, hoor die bestaan niet! Totdat we plotseling midden in het bos een soort ‘dorpje’ van vliegenzwammen tegenkwamen.. Ja, paddenstoelen! Dáár wonen de kabouters in, gilden ze. Ik moest mijn best doen om niet heel hard te gaan lachen en knikte snel: Ja, daar wonen ze vast in.. Denken jullie niet? 

Zoals elk jaargetijde natuurlijk zijn of haar eigen thema heeft, heeft de Herfst in mijn ogen wel het thema van loslaten..
De natuur laat het blad gaan en laat los wat niet meer nodig is. Doen wij mensen dat ook? Laten we ook los wat ons niet langer dient? Of houden we eigenwijs vast – soms tegen beter weten in – en laten we pas los als het echt niet anders kan? Soms is er geen ontkomen aan, zoals bij een overlijden. Maar soms, zeggen we wel dat we losgelaten hebben, maar blijft het stiekem op de achtergrond nog aanwezig. Is er ergens in jouw kelder of op jouw zolder nog een klein lampje dat brandt boven een doos met: nog niet opgeklaard? Nog iets wat jij jouw volledige liefdevolle aandacht mag geven, voordat je het echt loslaat? Een mooie metafoor hierbij is altijd de wensballon, die je zowel ‘positief’ als ‘negatief’ in zou kunnen zetten. Een wens laat je opstijgen immers, maar je zou ook alle dingen die je los wilt laten op kunnen schrijven en die dan met de noorderzon laten vertrekken uit jouw leven.. 

Binnen de beeldende therapie hebben we hier nog wel meer varianten op: schrijf een brief en verbrand hem, maak een kleiwerkstuk en sla hem stuk of stop iets in een kistje en bewaar het. Keuzes genoeg, maar alles start bij de keuze om iets echt los te kunnen laten. 
En soms.. Lukt het je gewoon alleen nog even niet. Dan is er tijd nodig om het te laten slijten of heb je de hulp van een ander nodig om je de nog ontbrekende inzichten te brengen, die maken dat je het makkelijker los kunt laten.. Als ik voor mezelf spreek, ben ik niet altijd een held in het loslaten van dingen, maar ik word er met de jaren wel beter in merk ik. Tijdens een stage als beeldend therapeute op een dagbehandeling woonde ik bij een oudere vrouw (hospita) en die zei: ‘Als je alles onthouden wilt, krijg je een kop als een muziektent’. Daar moest ik toen hard om lachen, maar onderhand weet ik dat het ook bittere ernst is. Er zijn genoeg mooie dingen en minder mooie dingen in het verleden en wij mensen hebben over het algemeen de neiging om te blijven hangen in de vervelende dingen. Of nou ja, dat heb ik zelf in ieder geval. En toch is ‘that what’s keeping you down’.. Dus reden te meer om het wel los te laten..

Heb jij al lezende al een idee over wat voor dingen dit bij jou zelf zou kunnen gaan? Staat er bij jou op zolder ook nog iets te wachten? Iets waarmee je aan de gang mag? Halverwege de zomervakantie begon er bij mij van alles te kriebelen. Oeh, zal ik dit najaar dit gaan doen of dat gaan op pakken? Een nieuwe studie? Een master volgen.. Een cursus een workshop. Nee, overal kwam hetzelfde antwoord op. Ik besloot terug te gaan naar de basis en ‘op te ruimen’ en te ordenen in mijn archieven, mijn praktijk, maar ook in mijn lijf en in mijn geest. De tijd was er rijp voor. Niet meer, maar anders vasthouden en meer nog, dingen echt L O S laten.. Kon ik dat? Dat was een beproeving op zich, maar ik ben die uitdaging wel aangegaan. 

Wat wil jij loslaten? Wat sleep jij al langere tijd met je mee?

What is dragging you down? Zomaar wat vragen om over te mijmeren deze herfst.. En daaronder nog: wil je het eigenlijk wel loslaten? Of dient het je nog ergens toe? 🙂 Het grappige is dat de natuur ons laat zien hoe het moet. Al die paddenstoelen zijn namelijk de opruimers van de natuur.

Als je stil wordt en je niet omringt met weer een nieuwe uitdaging/deadline/horde of finish, dan hoor je heel zachtjes een idee of een wens die je al heel lang bij je hebt. Ik heb besloten om daar deze herfst EINDELIJK eens naar te gaan luisteren.. Maar eerst? Zal ik naar de spreekwoordelijke zolder lopen om nog een aantal dozen met ‘unfinished business’ op te gaan ruimen. Zodat er ruimte in mijn lijf, huis en geest komt voor iets nieuws.. Wie weet kan ik daarover in de Lente meer vertellen, want dat past weer bij het volgende jaargetijde..

Hartelijke groet,
Gerie de Weerd. 

NB. Rijkelijk laat geplaatst, maar ik was druk bezig met opruimen en loslaten van unfinished business, haha!

Het is weer zover. 21 maart, de start van de lente! Na de lange wintermaanden, (dit jaar wel hééél toepasselijk) komt er dan weer wat moois naar boven. Na het donkere komt weer licht, nadat het leek alsof alles ‘dood’ was, ontkiemt er toch weer een prachtig plantje en laten de eerst bloemetjes hun kopjes weer zien. De sneeuwklokjes zijn er alweer even, de hazelaar en de wilg zijn ook alweer volop bezig (dat kunnen mensen die last hebben van hooikoorts vast en zeker beamen) en als je goed om je heen kijkt is de natuur alweer druk bezig en aan de gang..

Wij mensen hebben daar ook weer zin in. Lekker bezig gaan, hoesten als je moet hoesten, niezen, omdat er stuifmeel in je neus dwarrelt en gewoon met een winkelkarretje door een tuincentrum kunnen om viooltjes te kopen of andere mooie bolletjes voor in die nu nog wat saaie wintertuin… Of gewoon even door de eerste de beste winkel slenteren om Paasflauwekul te kopen. Paashazen, Kippetjes, eieren (die trouwens ook symbool staan voor iets wat er nog aankomt, iets wat gaat ontluiken, maar daarover later meer.. )

We willen eruit, we willen naar buiten, we willen verbinden en bovenal (denk ik) willen we weer VRIJ zijn. Vrij als de vogels die nu al door de lucht scheren en ontluiken net als de meest prachtige bloemetjes die boven komen. (Let op; niet verder lezen als je C. ook beu bent, dan sla je dit volgende stukje gewoon even over.. : We zijn het zat om binnen te zitten, achter glas. In glas, voor glas, tussen glas. Alles is koud en soms ook nog zwart: laptop, muis, beeldscherm. We zijn de raampjes wel beu en willen naar buiten, daar waar de vogeltjes fluiten! Daar waar de zon ons verwarmd, daar waar je lekker een bakkie kunt doen op een terrasje of kunt picknicken in een park… )

Als ik zelf denk aan de lente, begint het meteen te kriebelen… Dan maak ik plannen voor onze (moes)tuin, dan wil ik met de bezem door het huis. Dan heb ik zin om ’s middags een kopje thee of koffie te drinken buiten, gewoon omdat het kan. Na de ‘energy-saving-modus’ van de winter, komt in de lente de tijd om te knallen, te ontspruiten en te ontluiken. Misschien wel heel letterlijk ONT-Luiken.. Weg met dat verstoppertje spelen in ons eigen huis, lekker naar buiten, de buitenwereld in. (Als je social media open doet, is dit ook ongeveer de samenvatting van alle meningen die daarop staan.. Alsjeblieft.. Waneer mogen we weer?!?!

Als je de betekenis van ontluiken opzoekt, kom je op het volgende:
Ontkiemen, Opbloeien, Openbloeien, Openen, Opengaan, Opluiken, Spruiten, Uitkomen, Zich ontsluiten & Zich ontwikkelen. Iets dat net begonnen is, iets dat groter en mooier wordt (bijv. een ontluikende liefde..) Mooi hè?

Bijzonder hè? In mijn ogen is dat nou precies waar we allemaal ontzettende behoefte hebben momenteel! Uit je schulpje komen en weer tevoorschijn schieten! Verbinden met elkaar en weer op zoek gaan naar elkaar, elkaar echt ont-moeten in plaats van dat eeuwige videobellen via Zoom, Facetime of Teams. We hopen natuurlijk met z’n allen dat dat ook heel gauw weer kan en mag… Zelf probeer ik niet zozeer mijn hoop op derden te vestigen, maar ga ik op zoek naar dingen die ik zelf Buiten kan gaan doen.

Plannen maken, erop uit gaan kan namelijk ook heel dichtbij huis. Maak eens een simpele schets en bedenk wat voor moois jij zou willen zaaien in het strookje naast jouw keuken- of woonkamerraam. Welke prachtige bloemen of planten krijgen daar een plek? Er zijn goede sites te vinden voor het bestellen van deze pracht en praal en ook een tuincentrum op de hoek heeft vast op de één of andere manier ingespeeld op deze maatregelen met een ophaalloket of iets in die geest.

Afgelopen week ging ik met een vriendin kijken bij een schaapskooi, iets waar ik zelf niet zo gauw op zou komen, om te kijken naar de pasgeboren nieuwe familieleden van de kudde. In allerlei bonte kleuren, lagen al die bolletjes schapenwol daar lekker te kauwen en te mekkeren. Ze verwachten niks, ze vinden het best, zolang ze maar op tijd hun natje en hun droogje hebben. En oké, ze vinden het fijn om dichtbij elkaar te zijn, dus wat dat betreft zijn wij niks anders!

Ik wil je uitnodigen, om na die lange maanden van opsluiting, jezelf weer wat ruimte te gunnen door naar buiten te gaan en uit die vier muren te stappen..

We kunnen onze hoop vestigen op de politiek, die alles zou moeten redden en hervormen, maar je kunt ook die hoop bij jouzelf zoeken.. In jouw achtertuin een schep in de grond zetten en van heel dichtbij op zoek gaan naar wat voor moois er toch nog is, in deze gekke, maar toch ook wel weer interessante wereld!

Kortom: Leve de Lente!
Ik wens je veel mooie ont-luikende momenten toe en veel zonnestralen op uw of jouw pad!

Met vriendelijke groet,
Gerie de Weerd-de Boer.

PS. Over ontluikende ideeën gesproken, wie weet volgt er binnenkort weer een Tree Therapie Workshop!!

Steeds vaker horen we vanuit eigenlijk alle windrichtingen protesten tegen de huidige besluiten rondom Covid en Corona. Zelf was ik ervan overtuigd dat het zo’n vaart niet lopen zou en dat er hoogstwaarschijnlijk geen nieuwe Lock Down meer kwam en dat we zelfs langzaam uit deze pandemie zouden kruipen. Ik had er zelfs na mijn verlof in oktober een workshop aan gewijd, maar helaas, niets was minder waar. Er is in die zin nog weinig veranderd en we zitten nog steeds met z’n allen in hetzelfde als zeg maar, ruim driekwart jaar geleden. Of ik er nog hetzelfde in sta? Of ik nog steeds geen nieuws kijk of aantallen volg. Nou, eigenlijk wel. Maar ik heb ook een nieuwe manier gevonden om hiermee om te gaan…

We zijn nog maar een paar dagen af van de start van de winterperiode: 21 december. Hopelijk dit keer met sneeuw, maar dat zullen we af moeten wachten. Wat al wel ingetreden is, eigenlijk in de Herfst al, is de tijd van verzamelen, gereedmaken en naar binnen keren voor de koudere periode van de Herfst en daarna de Winter. Dit doen egeltjes en eekhoorns, maar ook wij mensen zijn logischerwijs (afhankelijk van je beroep) tijdens deze maanden meer op onszelf aangewezen en meer naar binnen gekeerd. Letterlijk en figuurlijk. De winter is de tijd van stilstaan. Van jezelf de rust gunnen en geven. Het was echt een bizar jaar. Laat het allemaal maar even bezinken. Laat het rusten en sta maar even stil. Stil bij jouzelf. Stil bij jouw omgeving. Wat is er wel niet allemaal gebeurd? Wat was fijn? Wat heeft je geraakt? Waar werd je stil van? Waar kon je de tijd voor nemen?

Het was dan ook niet verbazingwekkend, dat toen de eerste Kerstachtige prulletjes en versieringen in de winkel kwamen te liggen, Nederlanders massaal inkopen deden om hun huisje op te leuken, op te knappen en gezellig te maken Misschien was 2020 wel het jaar van de klusjes, van de opknappers en het opleuken. (Of juist ongeneerd lang in je pyjama lopen!) Buitenshuis hoefden we het niet (op) te zoeken, dus daarom de focus meer op de huiselijke haard en diens bewoners.

We kunnen er van alles over vinden, maar eerlijk is eerlijk. Het was een bijzonder jaar.. Mannen lieten hun baarden staan, vrouwen pakten fröbelachtige hobby’s op en er werden gigantisch veel gezelschapsspelletjes verkocht. (Toen dat nog mocht, uche). Ja, terugkijkend was het een heel bijzonder jaar. Voor mij persoonlijk omdat we gezinsuitbreiding kregen, maar ook op professioneel vlak voelde het bij tijd en wijlen als een enorme achtbaan. Zoals wellicht bekend sta ik met één been in de onderwijswereld en met het andere been in hulpverlenersland en beide werden enorm geraakt. Het onderwijs lag vanaf half maart tot mei stil en werd toen zachtjes aan weer opgestart, terwijl mijn verlof toen in ging. Beeldende therapie heb ik een tijd lang alleen via het alom bekende beeld-bellen gedaan en inmiddels zijn we weer in een dergelijke situatie beland met z’n allen…

De kinderen weer een hele tijd thuis, geen Kerstfilm kijken in je pyjama op de laatste dag voordat de vakantie begint, misschien wel geen Kerstontbijt; de kalkoen eten met het eigen gezin en aanhang kun je ook wel uit je hoofd zetten.. En dan dat vuurwerk ook nog. Het zit er dit jaar eventjes niet meer in, HELAAS! En toch. Probeer ik mijzelf uit te dagen om positief te blijven. Alles wat voorheen zo normaal was en waar je nu zo naar hunkert (een kopje koffie bij het café op de hoek, een stedentrip gewoon, omdat het kan, de zomervakantie bestemming uitzoeken… Naar de bios of een goed boek uitzoeken in de bibliotheek..) is ineens 100 x zo bijzonder als voorheen, omdat het nu even niet mag/kan. (Denk niet aan een roze oh, oeps, olifant!).

Met deze laatste blog van 2020 wil ik je vragen en uitdagen om toch (nog maar weer eens) creatief te zijn en te zoeken naar mogelijkheden om toch te kunnen ontspannen. Zelf kwam ik in de bibliotheek per ongeluk een prachtig boek tegen, waarin ik mijzelf letterlijk en figuurlijk even helemaal in kon verliezen en zomaar ineens tot half 2 aan het lezen was, oeps. Mede mogelijk gemaakt door dit boek, kon ik ‘reizen’ naar een andere wereld. Een goede film, of mooie muziek, biedt je dezelfde mogelijkheid om te kunnen reizen. Helemaal gratis en Corona-proof… Ik raad je aan om dit ook eens te proberen 😊. (Je kunt toch nergens ander heen, haha 😉) Wie weet heeft de buurvrouw nog een goed boek te leen of is er een mooie serie op tv…

Ben je sikkeneurig omdat jouw vakantieplannen in het water vielen? Ik leef met je mee! Want het reizigersbloed begon bij mij ook harder te kloppen toen de getallen daalden en even zeiden we tegen elkaar, wie weet.. in de Herfst.. Maar helaas.. Nu kun je daarover mopperen, vloeken, schelden of een petitie of iets opzetten, maar wat ook een optie zou kunnen zijn is om die vakantiefoto’s van jaren terug eens (digitaal of in het echt) in te gaan plakken.

Of eindelijk die prachtige foto op een doek af te laten drukken of om die kaart aan jouw oma te schrijven om te laten weten dat je aan haar denkt. Of om je zus/buurvrouw/oom/tante/broer/neef/nicht te bedanken voor wie hij of zij is…

Geef jezelf (of een ander) gerust een cadeautje deze Kerst(vakantie).

(een mooi boek, mooie film, tijdschrift een puzzel, iets voor jouw hobby..)

We hebben, wellicht met enig spijbelen, ons beste beentje voorgezet dit jaar en met z’n allen geprobeerd om Corona wat onder de duim te krijgen. Ook al geloofden we er heilig in, ook al geloofden we er niet in en hielden we er wat samenzweringstheorieën op na.. We deden met elkaar ons best om er zo goed mogelijk aan te denken voor onze medemens (eh, ofzo).

En daar, mogen we stiekem best een beetje trots op zijn!! 😊

En ben je het nou echt allemaal hartstikke zat?! Ben je Boos, Gefrustreerd en Woedend.. Kun je die kerstboom wel door het raam gooien? Omdat je alwéér thuis moet werken..

Pak dan een dikke jas, een paar stevige schoenen en zoek de neefjes en nichtjes van jouw kerstboom eens op (in het bos). Stampvoet (en eventueel schreeuw) er maar eens even flink op los. Want van al dat thuiszitten, wordt je soms best gefrustreerd..

Heb je daar geen zin in? Een krant verscheuren, hout hakken voor de kachel (wel voorzichtig!) of gewoon onnozel met een balpen krassen op een wit vel wil ook nog weleens helpen. Kleuren voor volwassenen, breien, met de bezem door de kelder of de zolder, haken, voetballen met je zoon of dochter.. Laat je maar lekker gaan!

Hoe je je ook voelt, ik wens je vanuit mijn thuis-blijf-huis een onvergetelijke Kerst en de Allerbeste wensen voor het nieuwe jaar dat voor ons ligt!

Durf te Dromen en Laat je vooral niet Gek maken!

Hartelijke groet,
Gerie de Weerd-de Boer.

NB. Waar de titel nou eigenlijk op slaat?
Ik heb me er maar bij neergelegd 😉 Lay down… 😊

Want als je goed oplet.. zijn er nog best een heleboel dingen waar je wel blij van kunt worden! (zie foto hieronder)

Fijne Kerstvakantie!

The Tree Therapie.
Praktijk voor Beeldende Therapie, Onderwijs en Meer…

Niemand zal ontkennen dat deze tijd van Corona een bijzondere periode (geweest) is. Er zijn mensen opgebloeid, nieuwe ideeën hebben zich ontvouwd, nieuwe initiatieven zijn ontplooid en nog veel meer moois, maar er was ook bittere eenzaamheid en wanhoop. Vandaag de dag ontstaat er steeds meer onvrede over de naleving van de corona regels en eigenlijk.. Zijn we wel weer toe aan het ‘normale’ leven.

Voor mijzelf viel deze periode precies samen met mijn zwangerschapsverlof. Of eigenlijk nog iets daarvoor, op de dag dat de deuren van de scholen eindelijk weer volledig opengingen, ging mijn deur juist dicht, omdat mijn verlof begon. Een beetje gek, maar stiekem toch ook eigenlijk wel prettig. In verwachting zijn was namelijk naast heel fijn ook af en toe wel spannend, omdat niemand eigenlijk echt goed wist hoe het nou voor een ongeboren kindje zou zijn of voor een zwangere moeder.

Begin juni ben ik bevallen van een gezonde dochter en inmiddels dient het einde van mijn verlof zich alweer aan. De tijd vliegt, ook al leek deze soms tergend langzaam vooruit te gaan (vooral op de momenten dat we aan het wachten waren op een versoepeling van de richtlijnen). Pas als ik naar mijn dochter kijk, besef ik dat we alweer bijna 3 maand verder zijn en zelfs bijna 5 maand verder dan de start van deze wereldwijde rollercoaster.

Zoals in het vorige blog ook beschreven is, heb ik zelf al vrij snel besloten om uit mijn stoeltje van deze achtbaan te stappen. Ik hoefde niet vooraan te zitten om te horen wat er gezegd werd als er gesproken werd over nieuwe IC-gevallen of nieuwe besmettingen en ik zal eerlijk toegeven dat ik deze tactiek nog steeds toepas.

Net zoals een zwangerschap een heel proces is, is de uitbraak van dit virus ongetwijfeld voor veel mensen een eye-opener geweest. Voor mijzelf een inspiratiebron en voor u of jou misschien ook wel. De tijd leek letterlijk even stil te staan en onze wereld werd niet veel groter dan die van ons eigen huis… Onze woonkamer, ons appartement of ons tijdelijk thuis gefabriceerde kantoorkamertje..

Wat kwam je tegen? Wie kwam je tegen? Wat heb je misschien wel weggedaan? (Landelijk hebben tweedehandswinkels volgens mij nog nooit zoveel afgedankt materiaal ontvangen) Heb je ook iets teruggevonden, waarvan je de waarde nooit ingeschat hebt en wat je nu misschien wel mag oppoetsen? Wat heeft dit gekke virus jou gebracht?

Allemaal vragen om tijdens het mistroostige weer van de laatste dagen voor jouzelf over na te denken… Nog een paar:

Wie ben ik? En waar ben ik eigenlijk mee bezig?
Doe ik wel het werk waar ik gelukkig van word?
Ben ik het juiste pad in geslagen?

Als ik dit zo voor mijzelf eens na ga, merk ik al gauw dat ik één ‘wens’ nog niet vervuld heb, waarover ik ook tijdens het backpacken (in 2013/2014) weleens geschreven heb. Mijn koers zal dan ook zijn, om dit dit najaar op te pakken. (Daarover hopelijk later meer 😊)

Voor nu brengt mij dit vooral inspiratie voor een nieuwe workshop dit najaar. En vanwege C… heb ik naast mijzelf maar voor 3 workshop deelnemers plek in mijn praktijk. (Bij veel interesse zal ik daar in november een moment aan toevoegen)

Lijkt jou dit wat?

Wil jij ook op zoek gaan naar wat C.. jou gebracht heeft? Of juist op zoek gaan naar datgene wat nog ligt te verstoffen in jouw boekenkast of op jouw zolder? Doe dan mee 😊

Geef je dan op via de app of mail, zodat we naar een geschikte datum kunnen zoeken in de maand oktober*.

Een hele mooie nazomer toegewenst!

Hartelijke groeten,
Gerie de Weerd-de Boer

van The Tree Therapie

*Deze maand werd vroeger ook wel de aarzelmaand genoemd, haha.
Maar… Aarzel niet, geef je op!

We leven in een bijzondere periode… Dat kan niemand ontkennen, vorig jaar maakten we nog grapjes over onze Oosterse medemens, dat ze dan ook maar vaker schoon moesten maken en niet van die rare dingen moesten eten, maar inmiddels zit iedereen, waar ook ter wereld, min of meer in hetzelfde schuitje. We moeten binnen blijven, hebben weinig echt sociaal contact en moeten ons houden aan regels die ons van buitenaf opgelegd worden, voor de gezondheid van iedereen. En het gekke is: Je hebt nog nooit zo verlangd naar een lekker kopje koffie bij een restaurantje of een zorgeloos moment in de bieb of het trekken van een baantje in het zwembad of (in mijn geval) de gezelligheid en het rumoer van een schoolklas vol kinderen. Straten zijn leeg en iedereen zoekt de veiligheid op van zijn of haar eigen huis.

Daarbinnen vindt er zich een soort herschikking plaats. Vaders die soms meer dan 40 uur van huis zijn, werken in één keer thuis. Alle sport- en andere clubs van kinderen zijn gesloten en (ik neem aan) veel moeders nemen de rol van juf tijdelijk op zich. Work-a-holics zien ineens klusjes die al jarenlang in de hoeken van huizen verscholen zitten en bekijken zaken met een totaal andere blik. Kinderen krijgen digitaal les, maar mama moet toch de dag wat aan elkaar zien te breien…

De overheid doet zijn stinkende best om alles in goede banen te leiden en om de zoveel uur ontvangen we weer een update over het één of over het ander. Als ik voor mijzelf spreek, houd ik mij op de hoogte van de belangrijkste highlights en laat ik de rest aan mij voorbij gaan. Passend bij mijn eigen levensfase (ik ben bijna 30 weken in verwachting op het moment van schrijven), maar ook passend bij de lente en de huidige situatie, probeer ik meer naar binnen gericht te zijn en daar te zoeken naar rust en kalmte in deze ‘chaotische’ periode. Zoekend naar mijn roots, wortels en houvast in deze bizarre tijd.

Ik probeer me letterlijk en figuurlijk te voeden met wat mij door deze tijd heen helpt. Ik probeer veel vers en ‘gezond’ te eten, maar zorg daarnaast ook voor het afschermen van berichten waar ik nu gewoonweg niks mee kan. Naast mijn werk als juf en therapeut volg ik namelijk een kruidenstudie vanuit de TCM (traditionele Chinese Geneeskunde), die aannemen dat jouw lijf niet alleen voeding moet verteren, maar ook alle prikkels die van buitenaf komen. Slecht nieuws, angstaanjagende berichten, paniekverhalen.. Noem maar op.

Je herkent misschien wel dat sommige zaken nog lang in je hoofd rond kunnen blijven spoken.. Ik zoek dit daarom bewust niet op. Helemaal nu niet. Ik probeer nuchter te blijven en ‘voed’ me met zaken die me energie geven. Zo geniet ik van het spelen met mijn oudste zoon, maak ik klusjes af waar ik al in geen tijden aan toe kwam en schep ik orde in ons huis door op te ruimen en afscheid te nemen van zaken waar ik niet langer iets aan heb. Zo bracht ik deze week een zak met spullen naar een kringloopwinkel in de buurt en dat gaf zo’n verlichting! 😊 Wonderlijk.. (En dan vraag ik me uiteraard gelijk af waarom ik dat niet eerder gedaan heb, haha).

Passend bij de lente dus. Opruimen en herschikken… Zowel in huis als daarbuiten. Manlief heeft de tuin klaar gemaakt, zodat we nu kunnen zaaien en straks kunnen oogsten. Vanuit jouw eigen rust en basis, planten voor de toekomst… In plaats van gericht zijn op de buitenwereld en daar alle heil en zegen van verwachten. Focus op jouzelf, op jouw binnenste. Wat heb jij jezelf te vertellen? Wringt de schoen? Is er iets wat in deze stilte jouw aandacht vraagt? Ben je op de goede weg? Of bedenk je je nu pas, in deze tijdelijke impasse, deze stilte, dat je je op een verkeerd pad bevindt?

Ik zal eerlijk bekennen dat er dagen zijn waarbij het mij af en toe even teveel wordt. Dan heb ik per ongeluk toch te lang de radio aan gehad of iemand gesproken en schiet ik in de paniek en in de angst (en dus in mijn hoofd). Als deze angst weer weggeëbt is, realiseer ik mij, dat ik mijzelf hier niet mee help. Natuurlijk zijn het rare tijden en mag je je zorgen maken om bepaalde dingen.. En toch help je jezelf meer, door ‘uit je hoofd’ te gaan en gewoon simpele dingen te gaan doen. Schoonmaken, opruimen, uitzoeken, losse eindjes afmaken, de boekhouding voor mijn part.. 😉 We kunnen allerlei spookdingen bedenken: Wat als dit, wat als dat.. maar uiteindelijk hebben we er toch geen invloed op. Je kunt je beste best doen, maar als het virus bekenden treft, dan is dat zo. Hoe triest ook.

Naast alle angst en paniekberichten gaan er ook heel veel mooie dingen de ronde. Berichten over de ontluikende lente, over wat deze periode voor jou betekenen kan, als je stil durft te worden en durft te luisteren naar wat jij al tijden lang negeert.. Is het nu tijd om een andere weg in te slaan? Wat vraagt nu aandacht? Is er nog iets wat opgeruimd mag worden?

Een handjevol tips wil ik graag met jullie delen:

Wees dankbaar (ook nu zijn er genoeg mooie dingen, let maar eens op)
Lach (zet een flauwe serie op, zoek een leuke cabaretier)
Ga lekker wandelen, fietsen, hardlopen…
Eet lekker (en gezond, je hebt nu waarschijnlijk meer tijd om echt te koken of iets te bakken..)
Wees eerlijk (je kunt je nu immers niet meer achter je ‘werk’ verschuilen; hoe gaat het met je? Ga het gesprek aan met jezelf, met voor jou belangrijke anderen..)
Lees! (dat boek of tijdschrift dat al maanden in de kast ligt)
Luister (naar mooie, positieve muziek, naar Jezelf!, naar de lentevogels..)
Geniet van de kleine dingen in het leven (waar je normaal gesproken aan voorbij gaat in de waan van alledag)
Zing (keihard mee met muziek waar je vrolijk van wordt; ook nog eens goed voor jouw longen en daarmee jouw weerstand)
en heb Vertrouwen (dat over een poosje alles weer min of meer op z’n pootjes terecht zal komen… 😊)

Daarnaast zijn er dus genoeg mensen die prachtige dingen geschreven hebben. Zelf pik ik eruit wat ik nodig heb of kies ik ervoor om het gewoon even niet te lezen en niet te weten. Het houdt mij rustig en ‘op de grond’, om het zo maar even te zeggen. Als ik teveel lees en teveel meekrijg ga ik alleen maar in mijn hoofd zitten en dan kom ik tot niets.. Wat betreft mijn invalwerk en mijn praktijk ligt het werk, op wat regelwerk na, nu een beetje stil. In deze stilte krijg ik de ruimte voor andere zaken. Net zoals wij allemaal door deze veranderende omstandigheden de mogelijkheid krijgen om ons op andere zaken te richten.

Ik wens u en jou veel EIGEN-wijsheid in de aankomende periode. Gebruik je verstand, wees nuchter en luister naar jouw eigen waarheid in zaken. Verwacht niet alles van de ander, juist in deze periode. Bedenk wat nu en op dit moment voor JOU wenselijk en goed is.

Kijk omhoog, naar de zon, voel haar warme stralen en geniet ervan! En.. kijk naar beneden.. Wonderlijk wat er allemaal alweer groeit, zonder dat we er erg in hebben. In één van de vele berichten ie ik tegenkwam stond:

De wereld staat stil, maar de aarde draait gewoon door..

En zo is het!

Hartelijke groet,
vanonder een spreekwoordelijke eikenboom,
Gerie de Weerd-de Boer, van The Tree Therapie.

’s Nachts, als je eindelijk alle touwtjes van de alledaagse dingen los hebt gelaten, komen je dromen je vertellen waar je overdag geen tijd voor hebt en tijd voor maakt. Het is 2020 en we zijn alweer een mooi eindje op weg! Januari is alweer bijna halverwege en voordat je het weet is het februari. In deze blog wil ik stilstaan bij wat het nieuwe jaar ons te vertellen heeft, helemaal als we terugkijken naar vorig jaar en de doelen die we onszelf zouden willen stellen.

Lang geleden, oktober 2013, vertrok ik voor zo’n 7,5 maand Down Under. Met het zand tussen de tenen en de ‘flipflops’ bijna constant aan de voeten, bekeken we een prachtig land waar nu helaas veel bosbranden woeden. Met een hele wereld aan vrijheid voor ons en enkel de verplichtingen die we onszelf opgelegd hadden in de vorm van een lijstje met zaken die we bezichtigen wilden, borrelden er allerlei ideeën op terwijl ik met mijn voeten op het dashboard zat en mijn partner de kilometers aan de linkerkant van de stoffige, rode wegen reed, schreef ik in een simpel schriftje gekocht in een lokale supermarkt over de dromen die ik voor de toekomst had en de dingen die ik nog zou willen bewerkstelligen voordat ik bij wijze van met ‘pensioen’ zou gaan. In die immense vrijheid, bleven de ideeën maar stromen, doordat ik letterlijk en figuurlijk buiten de kaders leefde en woonde. We hadden een soort landroverachtige auto omgedoopt tot ons huis en parkeerden deze ’s nachts in the middle of nowhere als zijnde een overnachtingsplek. Daar, onder heel andere sterren dan hier in Nederland (Zuidelijk halfrond!), droomde ik er wat op los.

Nu hoeven we niet naar de andere kant van de wereld om naar onze dromen te luisteren, maar wat vaak wel helpt, is om een poosje ‘niks’ om handen te hebben. Nu hebben we uiteraard net de Kerstvakantie achter de rug en op een paar ‘verplichte’ Kerstdagen na, heb ik zelf weer ervaren wat deze ingekaderde, vrije tijd kan doen voor een mens. Verplicht niks doen en dus tijd hebben om op te ruimen, op te schonen en ruimte te maken voor nieuwe plannen en nieuwe dromen. Van een vriendin kreeg ik een soort boekje met daarin een aantal vragen over het oude jaar en een plan voor het nieuwe jaar. Met als eerste opdracht om te dromen. The sky is the limit. Wat zou ik nou echt graag willen dit jaar? Wat maakt me blij? Waar word ik echt gelukkig van? Naast een aantal zaken die al vast staan voor ons gezin, is het namelijk aan mijzelf om invulling te geven aan de 12 maanden die 2020 rijk is. Ik daag je uit om dit ook voor jouzelf te onderzoeken:

Wat vond je prettig afgelopen jaar? Wat heeft jou iets gebracht? Wat wil je beslist meenemen dit nieuwe jaar in? En wat wil je liever in 2019 achterlaten?

Nu heb ik het niet over de ‘New Year Resolutions’, de goede voornemens die vaak eind januari al vervlogen zijn. Maar de grotere, overkoepelende zaken die je jezelf zou willen gunnen dit jaar…

Misschien meer tijd om stil te kunnen staan. Tijd om te kunnen wandelen, zaken op orde te kunnen stellen, ‘leegtes’ in je agenda, om die overvolle dagen te kunnen compenseren. Days to un-wind, zouden de Engelsen zeggen… Voor iedereen zijn dit soort betekenisvolle activiteiten anders. De één heeft het nodig om een weekendje weg te gaan met z’n lief, de ander geniet van een dagje vissen met vrienden en weer een ander laadt op door gewoonweg tijd te maken om op zondagmiddag op de bank te kunnen ploffen met een heerlijk leesboek.

Valkuil van deze tijd is om ‘even te Netflixen’. Ik betrap mijzelf er ook wel op dat het leuk is om af en toe een filmpje op te zetten, maar merk ook dat het mij net zoveel voldoening geeft om gewoon wat te rommelen, iets te tekenen, te schrijven of op te ruimen. Nietszeggende dingen eigenlijk, maar ze dragen wel bij aan rustige gemoedstoestand. Iets wat ik mijzelf (vanuit dat boekwerkje) gun in 2020. Ik vond het een hele prettige ervaring, om door simpelweg op te schrijven wat ik belangrijk vind in het leven (en dus meer ruimte wil geven dit jaar) ik dit ook daadwerkelijk in een soort globale planning kon inplannen in 2020. Zo moeilijk hoeft het dus blijkbaar helemaal niet te zijn! 😊

Hierop geïnspireerd bied ik in februari 2x de mogelijkheid om op woensdagavond (12 en 19) een workshop te volgen bij The Tree Therapie die gaat over onze (onbewuste) dromen voor onszelf, voor ons leven en voor dit nieuwe levensjaar.

Wat ik nog terugvond in de krabbels in mijn schriftje van Australië waren mijmeringen over wat je zou zeggen als je aan het einde van je leven terugkijkt.. ‘Jeetje, ik wou dat ik meer gewerkt had, meer geld verdiend zou hebben. Een grotere auto had gekocht’.
Of gaat het over heel andere zaken? Wou je dat je meer, vaker:……………………………………………………………………………………………………………………………………….……………………(vul zelf maar in wat dat voor jou zou zijn)

Ik denk dat het uiteindelijk over dat soort zaken en keuzes gaat in het leven. De echt betekenisvolle zaken. Waar wil jij jouw tijd aan besteden?! Op een servet in het vliegtuig stond de volgende quote, die hier mooi op aansluit:

Time flies, but your the captain!

Mocht je het leuk vinden, dan ben je van harte welkom om samen met mij en met een aantal andere workshopgenoten op zoek te gaan naar datgene, waar jouw hart sneller van gaat kloppen, waar jij stiekem ’s nachts van droomt en wat 2020 voor jou een mooier, kleurrijker en misschien wel avontuurlijker jaar kan laten worden! En dit is waarschijnlijk dichterbij dan je denkt, daarvoor hoef je niet (altijd) op reis te gaan, maar wel kan het handig zijn om stil te staan en tijd te maken. Tijd om te dromen!

Dare to Dream…

Hartelijke groeten,
Gerie de Weerd-de Boer

The Tree Therapie.
Praktijk voor Beeldende Therapie, Onderwijs en Meer leuke dingen!😊

PS. Afgelopen dagen die prachtige grote maan gezien?! Die schijnt ook invloed te hebben op jouw dromen!

Dat zeiden ze vroeger, maar eigenlijk is dat nog steeds wel een beetje het geval. En tegenwoordig lijkt het haast nog wel iets extremer te zijn met al die posts op Instagram, FB, Twitter en ik weet niet wat voor sites meer. Ik wil in deze blog even terug naar de basis. Naar waarom we eigenlijk schrijven, nu, tegenwoordig, maar ook waarom we dat vroeger deden èn ik zal een stukje schrijven over een nieuw aanbod van dit najaar!

Wat ik een grappig gegeven vind, wat ik jaren geleden ergens in een boek tegenkwam, is dat van oudsher mannen degenen waren die dagboeken bijhielden… Op hun veldtochten, ver weg van huis en haard, schreven ze in een waarschijnlijk in leer gebundeld boek voor zichzelf en voor de thuisblijvers. Misschien al wel met een kroontjespen met inkt, wellicht met een ganzenveer, maar geschreven werd er! Over vriend en vijand. Openlijk of in codetaal, voor anderen of juist om zelf grip te blijven houden op de dagen, weken en maanden ver weg van huis. Om grip proberen te houden op een situatie waarop ze niet altijd grip hadden. Je had immers tijdens al die veldslagen niet in de hand of je de volgende dag inderdaad nog in staat was om te schrijven, verder te reizen of om jouw soep te eten. Iedere veldslag kon maar zo de laatste zijn… Het schrijven gaf hen een zekere invulling van de dag, maar zorgde ook voor een zekere logica in hun bestaan. Belangrijke zaken werden opgetekend, zodat naderhand precies te herleiden was, wat er wanneer gebeurd was.

Een bekend voorbeeld hiervan is natuurlijk de bijbel, met al z’n verhalen en vertellingen verteld of opgetekend door mensen die het bijwoonden. Sommigen groots, sommigen sober, sommige met heel veel symboliek en beeldtaal. Voor elk wat wils zou je kunnen zeggen. Verhalen zijn zo oud als de mensheid. Sagen, legenden, sprookjes voor jong en oud.

Al eens eerder noemde ik dat het beeldende verhaal oer- en oeroud is. Hieraan werden vervolgens symbolen die voor letters gingen staan toegevoegd en zo kon de mens zich steeds beter en duidelijker uitdrukken. Het leek even alsof de beeldtaal wat meer op de achtergrond zou raken, maar toch zie je, (juist tegenwoordig met ons berichtenverkeer met allerlei gezichtjes en poppetjes erbij) dat het niet helemaal uit zwang is geraakt.

Terug naar die mannelijke dagboeken en ganzenveren.
In die tijd schreven voornamelijk vooraanstaande mensen. Mensen van adel, mensen uit de geestelijkheid; mensen die zeg maar echt iets te zeggen hadden. Gelukkig is daar nu precies een groot verschil met tegenwoordig. Hoewel we vanuit de overheid weleens moppers krijgen over de mate waarin menig Nederlander de Nederlandse taal beheerst, zijn we voor het overgrote gedeelte allemaal bevoorrecht om ons te kunnen en mogen uitdrukken met taal.

We kunnen onze mening laten horen. Lezen in de krant of in een tijdschrift en hier en daar kunnen we zelfs een reactie sturen op het gelezene. Een mooie vooruitgang als je het mij vraagt. De vraag wordt ons wel eens gesteld wat nu eigenlijk echt nieuws is, wat fake-nieuws is en daarover nadenkend is het sowieso de vraag wat je tegenwoordig nog zou moeten willen lezen. Wat heeft echt meerwaarde, waar kun je als mens mee verder? Wat is voedend? En wat is alleen maar verdoezelend? (Lees: interessant op het eerste gezicht, maar biedt je geen verdere diepgang of mooie inzichten.) Gelukkig kan en mag iedereen dat hier in Nederland voor zichzelf bepalen.

Maar dan, waar ik heen wil met mijn blog:

Ieder persoon bezit een verhaal, een boodschap, droom of een zin die verteld mag worden! *

(* Mits deze hoofdpersoon dit prettig vindt uiteraard. Onlangs werd een ouder echtpaar bezocht door de burgemeester om hen te feliciteren met hun huwelijksjubileum en nadat ze koffie met hem hadden gedronken vertelden ze hem dat ze het waardeerden dat hij hen bezocht, maar dat niet hun hele hebben en houden in de krant hoefde. Een mooie tegenhanger van alle ‘selfies’ en Insta-proof foto’s en andere zaken vond ik zelf 😊, maar daarover misschien later meer.)

Tijdens mijn therapieën is dit, deze rode draad van iemands leven, iemands levensverhaal en levensloop iets waardoor ik mij laat inspireren. Iemand is door schade en schande, of door ups-en-downs groot geworden en juist daardoor geworden wie hij of zij nu is. Vaak zitten er in deze levensloop hele mooie en rake levenslessen en boodschappen die prachtig ingezet kunnen worden in het verdere proces van de therapie, maar beter nog, in de verdere levensloop.

Onlangs kwam ik in contact met een hele mooie methode die ingezet kan worden tijdens Beeldende Therapie, die ervan uitgaat dat een cliënt zelf het allerbeste weet wat hem of haar zou kunnen helpen. Daar vertrouw ik als therapeut dan ook ‘blind’ op. Ik mag jou helpen jou-zelf te helpen!

Naast het geven van les op basisscholen of therapieën in mijn praktijk, bied ik daarom dit najaar een 3-delige workshop aan op het gebied van schrijven. De titel van de workshop is:

Schrijf jouw eigen Sprookje!

En het is aan mij om de setting zo aan te kleden, dat jij inderdaad in de schrijf- en onderzoekstand komt, om jouw eigen Sprookje, jouw eigen Levensverhaal (in het kort) te kunnen noteren!

Het lijkt mij leuk om dit tijdens deze laatste, steeds donker wordende, druilerige maanden van 2019 te doen. (Waarschijnlijk 1 avond in oktober, twee avonden in november, maar data volgt nog!)

Bij voorkeur in een groep van zo’n 3,4 personen.

Het is fijn als je enige schrijfervaring hebt, maar het is geen must.

Tijdens de workshop wil ik je vragen om zelf pen en papier
(of een laptop) mee te nemen, zodat we gelijk praktisch aan de slag kunnen!

Waar zeg je ja tegen als je je opgeeft?!
3 inspirerende en verdiepende avonden van zo’n 2 à 2,5 uur.
85,- euro per persoon.
(Inclusief koffie, thee, lekkers)
Persoonlijke begeleiding en inspiratie tijdens het schrijven

En dan nu… de grote vraag:

Durf jij jouw pen in de inkt te dopen?

Want..
Wie schrijft, die blijft!!

Welkom ben je in ieder geval bij The Tree Therapie 😊
(ook tijdens de week van de Vaktherapie, zie Agenda & Nieuws)

Vriendelijke groet,
Gerie de Weerd-de Boer.

Tja, en dan is die welverdiende vakantie, waar je maanden naar uitgekeken hebt en misschien ook wel maanden voor gespaard hebt, maar zo weer voorbij. Niks nagenieten, gewoon hup weer naar school, naar je werk of als je thuis werkt, jouw werkplek maar eens afstoffen en met frisse tegenzin weer aan het werk of aan de slag!

Zoals het spreekwoord ook zegt, is alle begin moeilijk, maar als je dan weer een poosje aan de gang bent, merk je, dat het eigenlijk best wel weer meevalt op het werk of op school. Het heeft ook voordelen om weer in de normale structuur te zitten en in de routine van alledag weer je ‘ding’ te doen. Zelf kan ik daar als zelfstandige natuurlijk niet echt over meepraten, maar ik merkte wel dat ik weer zin kreeg om zaken op te pakken voor mijn eigen bedrijf en dingen uit te zoeken. En stiekem keek ik dan heus nog wel eens naar de vakantiefoto’s op mijn telefoon of scrolde ik door de foto’s op mijn pc.

Het voordeel van mijn werk was, dat ik die eerste paar weken nog weinig invalwerk had en dat de therapieën ook nog niet gestart waren. We waren pas in de laatste week van de zomervakantie terug, dus die eerste weken nog wat stilte en rust (voor de storm?) waren best welkom. Toch borrelde er al tijdens deze weken een soort weeïg gevoel van heimwee naar de vakantieperiode op. Een tijd van letterlijk en figuurlijk buiten de kaders zijn van het oude en vertrouwde. In ons geval ook buiten de muren van ons eigen huis op onze reis door Groot-Brittannië. Daar hebben we de kaart (en het land) doorkruist en gingen we op zoek naar allerlei schatten uit het heden en het verleden.

Bij thuiskomst haalden we de bezem door ons huis. Als je op reis genoeg hebt aan een koffer en een paar tassen (Oké, ik zal eerlijk toegeven, we hadden misschien ietsje meer mee), waarom dan thuis niet? En hoewel het tegenwoordig een hype lijkt te zijn dat opruimen en ik het eigenlijk altijd op mijn: ‘Oh-ja, dat-moet-ik-ook-nog-doen-lijstje’ voor mij uitschuif, merkte ik dat ik het, samen met mijn lief, best wel kon en dat het rust en ruimte gaf om op te schonen, los te laten en dat het me ruimte gaf om met nieuwe dingen aan de slag te gaan.
Een mooie parallel met de Herfst:

September is over het algemeen een maand waarin nieuwe dingen opgestart worden. De collegebanken weer gevuld worden, bazen met nieuwe plannen op tafel komen en zelf denk je: Och, ik zou dit najaar wel weer eens dit of wel eens dat willen doen. Cursussen worden opgestart en na een zomer waarin je meestal veelal met je gezin of je familie vertoeft, worden de andere contacten weer aangeboord om samen te komen en nog even de laatste zwoele avonden samen door te brengen. Het grappige is dat de natuur daar anders over lijkt te denken…

Als je links en rechts om je heen kijkt, zie je de eerste bomen al van kleur verschieten en een enkeling al wat blaadjes loslaten. De natuur doet juist het tegenovergestelde. Ze geven vrijwel geen bloemen meer om in contact te komen met insecten, maar lijken zich juist een beetje af te schermen en richten hun energie en aandacht naar binnen om zo de koudere tijd die in aantocht is te kunnen overleven. In de huidige maatschappij van overprikkeling, waarin duizelingwekkend veel informatie die dagelijks op je af komt, is dat best een goed idee..

Onlangs las ik een stukje over het feit dat het constant ‘aan-staan’ een enorme impact heeft op ons brein. De huisartsen worden overstelpt met het aantal mensen die afstevenen op een burn-out of overspannenheid en tegelijkertijd schieten de yoga- en mindfulness praktijken (lees: plaatsen waar naar rust gezocht wordt) als paddenstoelen uit de grond. En dan heb ik het nog niet eens over de hoeveelheid licht, waaraan je jouw ogen (en Chinees gezien daarmee tegelijkertijd jouw lever) blootstelt en dus irriteert!

Uitdaging deze herfst: Ga eens lekker met een boekje in een hoekje 😊. En zoek de rust op van eigen huis en haard, naast alle drukte die op je af komt! Of maak een ommetje door ´t bos of over de heide: lekker uitwaaien deze Herfst!

Terug naar de vakantiefoto’s..

Wat maakt nou dat we uitkijken naar de vakantie? En naderhand nog lang terugdenken aan deze periode? Voor iedereen betekent de vakantie iets anders.. Voor de één is dat stoom afblazen, voor een ander opladen en bijkomen en voor weer iemand anders is dat juist actie ondernemen: raften, surfen, wandelen of skiën. Wat het ook is.. In mijn beleving heeft iedere vakantie jou iets te vertellen. Er is een quote die zegt: zorg ervoor dat jouw leven zo is ingericht, dat je niet op vakantie hóéft. Daar ben ik het niet helemaal mee eens, want een vakantie of reizen op zich heeft natuurlijk heel veel te bieden. (Teveel alleen voor in deze blog) Waar ik het wel mee eens ben, is dat het niet nodig is om te wachten tot de vakantie aanbreekt (‘want dan heb ik eindelijk tijd om…’)

Probeer iedere week of iedere maand iets van dat vakantiegevoel, iets van wat voor jou die vakantie waardevol maakt, op te zoeken en bewust te plannen in jouw agenda. Vraag jezelf maar eens af: waar heb ik behoefte aan (tijdens de vakantie)? Wat zoek ik op (tijdens de vakantie, maar ook in het gewone leven)? Wat inspireert mij? En hoe kan ik dat wat meer in het dagelijks leven toepassen?

En als je dan bij voorbaat al zegt: dat lukt niet, daar heb ik geen tijd voor.. Dan zul je helaas nog even moeten wachten op de volgende vakantie…

Hartelijke groet,
Gerie de Weerd-de Boer

The Tree Therapie
Praktijk voor Beeldende Therapie, Onderwijs en Meer…

NB. Dit thema neem ik ook mee in mijn workshop over dit vakantie-fenomeen. De workshop van 16 oktober is al gevuld met een aantal enthousiastelingen en voor woensdag 18 september heb ik alleen de ochtend, van 09.30-11.00 nog in de aanbieding!

PS. Vooruit, nog één vakantiefoto dan: 😊

Mooi weer verveelt niet snel.. Blote voeten, lekker lang buiten zitten, een lekker koel drankje en dan genieten van al het moois uit eigen tuin. Een Engelse tuin, strak aangelegd (door de hovenier) of een jan-boeren-fluitjes tuin. Wat voor tuin het ook is, meestal beginnen de meeste tuinen vanaf eind april, halverwege mei hun meest prachtige kleuren te laten zien!

En dat… is nou net waar het vorige blog over ging. Dat wij als mens op zoek gaan naar onze eigen kleuren, onze eigenheid, onze eigen groeiwijze en vooral naar dat wat ons uniek maakt. We zijn natuurlijk niet allemaal familie van de composieten of horen bij de grote rozenfamilie; we hebben allemaal onze eigen roots en onze eigenheid en dat is nou juist wat ons zo mooi maakt! (zie ook ´t vorige blog als je hier nog meer over wilt weten).

Ik wil even verder inzoomen op die bloemen… En wel als volgt. Kijk maar even mee. Deze foto is afkomstig uit onze bij-, vlinder- en hommelvriendelijke tuin:

Ze zijn dan ook allemaal welkom, maar voornamelijk die laatste zien we heel veel. Dat het de laatste jaren minder goed gaat met insecten en met name met de bij, hoef ik jullie als het goed is niet meer te vertellen. Mijn motto is dan ook:

Maak ook een hoekje vrij, voor de vlinder, hommel en de bij!

Naast het feit dat het goed is om ruimte vrij te maken voor onze zespotige medebewoners in de tuin, geloof ik er persoonlijk ook in dat het voor onszelf goed is om af en toe in de tuin te vertoeven. Ik denk dat het helend kan werken om af en toe eens even lekker met je handen bezig te zijn. Lekker in de tuin, een wat ouder stel kleren aan en gaan! Uit je hoofd, in de wondere wereld van het groeien en bloeien in de bodem van jouw tuin. Zoals je op een gloednieuw verfdoek kunt experimenteren met de mooiste kleuren, zo kun je dat ook doen in jouw tuin met gekleurde bloemen, die een ware lust voor het oog zijn. Als je dan na al jouw harde werken, met een verkoelend drankje in jouw eigen gemengde palet kunt zitten, dat moet dan toch goed voelen?

En zelfs als je er niet zoveel verstand van hebt of een plantje hebt gekocht, waar je van tevoren niet zoveel vertrouwen in had, dan zul je zien dat de meeste planten – net als mensen! – verbazingwekkend veel uithoudingsvermogen en talenten hebben, om er toch weer bovenop te komen… Juist in periodes waarin je denkt: @#*&@#($*&(@#$ (zal ik hier maar niet neerzetten) of in periodes waarin je het allemaal niet meer zo ziet zitten, kan het heel fijn zijn om te zien, dat wat er ook gebeurt, er altijd weer een nieuwe morgen komt. Een nieuwe dag, een verse start en dat alles gewoon doorgaat. Na de lente komt altijd weer de zomer, vervolgens de herfst en uiteindelijk ook weer de winter, waarin we verstilling mogen zoeken en kunnen kijken naar wat er binnenin onszelf speelt.

In de lente en zomer is er werk aan de winkel in de tuin! En van vroeger uit waren mensen toen erg druk met het inzaaien, oogsten en bijhouden van moestuinen of akkers. Dit zette door in de herfst en pas aan het begin van de winter was er weer tijd om na te denken en te beseffen dat er weer een jaar voorbij gegaan was. Ook in je eigen leven ben je in de lente en zomer vaak heel druk en tegen de tijd dat de herfst zich aandient, kun je je misschien wel afvragen of je de dingen hebt gedaan, die je had willen doen. Best logisch dus eigenlijk dat mensen bij het vallen van de blaadjes last kunnen hebben van sombere gedachten.. Er is minder zonlicht en de dagen worden steeds korter. En je hebt meer tijd om zaken te overdenken…

Ook nu hebben we de langste dag (21 juni) alweer achter de rug en eerlijk gezegd, moet ik dan ook altijd weer even slikken bij de gedachte aan de steeds korter wordende dagen. Maar, zoals alles, gaan die ook weer voorbij en worden ze uiteindelijk ook steeds weer een beetje langer. En: zoals mijn opa altijd zei: ‘alles heb ze veurs en ze tegens’. Straks komt de tijd om te oogsten, wie weet heb je wel een klein hoekje met kruiden in jouw tuin die je kunt plukken en kunt drogen voor de herfst en de winter of heb je een (kleine) moestuin, waaruit je straks heerlijke verse aardaardappels of (nu al) sla kunt halen.. Of je nu wel of niet kunt eten uit eigen tuin (wat ik overigens wel een aanrader vind 😉), de boodschap van dit blog is deze:

Je hoeft maar te bukken of te plukken en je ziet of ruikt wat voor weelde er zomaar rondom jouw huis groeit! En dat past natuurlijk helemaal in mijn straatje. Ik houd van bloemen, kruiden en (moes)tuinieren, maar ook van kunst!*
En ik geloof dat beide een hele goede invloed op onze gezondheid kunnen hebben. Het is in veel onderzoeken naar voren gekomen dat de natuur een rustgevende en stressverlagende werking op ons kan hebben. En het esthetische wat je in een schilderij vinden kunt, kun je in mijn ogen ook echt wel vinden in je tuin. Heb je een korenbloem wel eens van dichtbij bekeken? Of het zaadje van een korenbloem? Die zien er echt super verfijnd uit! Mooier nog: probeer dat maar eens na te tekenen, dat is echt wel even een klusje kan ik je vertellen! Zelf kan ik daar echt van genieten.

Ik wil je uitnodigen om op een drukke dag een paar minuten vrij te maken om te zitten in het gras, een bloem te plukken, een aardbei te snoepen of om gewoon even een klein rondje te lopen door de tuin om te bekijken wat daar groeit en bloeit, vliegt, kruipt en beweegt. Je zult versteld staan! (Mensen met een kleine tuin of een balkon weten vast wel een park om de hoek te vinden of kunnen een bakkie doen bij die ene buurvrouw of buurman met die prachtige tuin!)

GENIET! Maar nooit met mate..  

(aldus Loesje…)

Ik wens je een hele mooie zomer toe!

Geurige, fleurige en kleurige groet,
Gerie de Weerd – de Boer

The Tree Therapie.
Praktijk voor Beeldende Therapie, Onderwijs en Meer …

PS. Voordat ik deze blog online ging zetten, liep ik zelf nog even door onze tuin om te kijken hoe het met onze aardappelplanten ging. (Zagen een beetje bleek). Van een ouder echtpaar die zelf al dik 60 jaar een moestuin hadden, kreeg ik de tip om gewoon te kijken of er aardappels aan zaten en dan de planten er maar vast uit te trekken. Voordat je er ‘aardappelrot’ in krijgt. Zo gezegd, zo gedaan. Ik ontdekte dat er inderdaad al veel aardappels aan zaten. En al doende bedacht ik mij met een grijns op mijn gezicht: dit is iets van alle eeuwen. Ik denk dat men in alle landen vrolijk wordt en werd van een geslaagde oogst: van de eerste aardbeien, de eerste aardappels of een andere lekkernij van eigen bodem!

NB. Wellicht snap je nu waar ‘Meer’ op slaat en begrijp je dat dit in de loop der tijd nog kan groeien en bloeien binnen mijn praktijk😊

(*Vroeger had je zelfs Tuin Therapie als onderdeel van vaktherapie! Dus niet alleen Drama, Dans of Muziek als discipline, maar Tuin. Daarvoor ben ik helaas iets te laat geboren, vanaf 1970 werd dit als HBO studie aangeboden en later is het helaas verdwenen. Toch merk je dat er tegenwoordig steeds meer animo en aandacht voor is. Wie weet komt het weer terug? (Zoals alles 😉 )